Posts
Issued jointly by Parti Bumi Kenyalang (PBK), Sabah Sarawak Rights Australia New Zealand (SSRANZ) and Borneo’s Plight in Malaysia Foundation (BoPiMaFo).
By Voon Lee Shan, Robert Pei & Daniel John Jambun, 7-9-2025
A Historical Fraud Still Denying Justice
NEWLY declassified British colonial documents confirm that the so-called “formation of Malaysia” on 16 September 1963 was a fraudulent annexation of North Borneo (Sabah) and Sarawak, carried out in collusion between the United Kingdom, the Malayan government, and then UN Secretary-General U Thant.
Contrary to popular claims, the United Nations never recognised Malaysia. Instead, Malaya and the UK exploited procedural loopholes, bypassing a proper UN membership application and suppressing the right of Sabah and Sarawak to full independence.
The evidence shows:
The UN mission in 1963 was rigged and tokenistic, consulting only a tiny fraction of the population and never offering independence as an option.
The Malaysia Agreement (MA63) was signed when Sabah and Sarawak were still colonies with no legal capacity to enter into treaties, making MA63 void ab initio.
MA63 was not registered with the UN until 1970, in breach of Article 102 of the UN Charter, rendering it legally unusable at the time.
These flaws mirror the Chagos Islands case (ICJ, 2019), which confirmed that colonial powers cannot lawfully dispose of non-self-governing territories without the free and genuine will of the people.
A Continuing Injustice in 2025
This unfinished decolonisation is not merely historical. Its consequences are felt daily in Sabah and Sarawak:
Denial of full control over oil and gas resources, despite MA63 promises.
Federal failure to honour the 40% revenue entitlement under the Constitution.
Parliamentary under-representation, with Sabah and Sarawak still holding fewer than one-third of seats.
Systematic socio-economic marginalisation, violating the right to self-determination and development under international human rights law.
Time does not legitimise injustice. The fraudulent foundation of Malaysia continues to deny the peoples of Sabah and Sarawak their lawful rights.
Call to Action: The UN Must Act
We call on the United Nations to:
1. Acknowledge that the decolonisation of Sabah and Sarawak was never lawfully completed.
2. Recognise the continuing right of their peoples to self-determination under UNGA Resolutions 1514 and 1541.
3. Refer the matter to the Fourth Committee (Decolonisation) for impartial investigation.
4. Facilitate a UN-supervised act of self-determination, including the option of independence.
The credibility of the UN’s decolonisation mandate is at stake. If the UN fails to act, it continues to legitimise a colonial-era fraud.
ANNEX
Historical and Legal Evidence on the Fraudulent “Creation” of Malaysia
1. Fraudulent Integration of Sabah and Sarawak (1963)
On 16 September 1963, the United Kingdom and Malaya unlawfully integrated North Borneo (Sabah) and Sarawak into the Malayan Federation, renamed “Malaysia.”
This act violated international law, including:
UNGA Resolution 1514 (1960): Declares that all peoples have the right to self-determination, and colonialism must end unconditionally.
UNGA Resolution 1541 (1960): Requires integration with another state to occur only after the people freely and genuinely express their wishes, with independence as an option.
The Manila Accord (31 July 1963) between Malaya, the Philippines, and Indonesia required an impartial UN process to ascertain the wishes of the Borneo peoples before Malaysia’s formation.
Instead, the UK and Malaya circumvented international scrutiny by:
Declaring Malaysia to be a “name change” of Malaya to avoid submitting a new application for UN membership under Article 4 of the UN Charter.
Prematurely announcing Malaysia’s formation on 28 August 1963, while the UN mission was still ongoing.
2. UN Secretary-General’s Complicity
Declassified British telegrams (Colonial Secretary, 8 August 1963) reveal that UN officials assured the UK that the assessment teams would be “handpicked” to produce the right results.
The UN mission:
Consulted only a fraction of the population.
Did not include independence as an option.
Issued a report endorsing Malaysia despite clear flaws.
UN Secretary-General U Thant compounded the fraud by:
Preventing the UN Committee of 24 (Decolonisation Committee) from reviewing the process.
Ignoring the premature declaration of Malaysia on 28 August 1963.
These actions violated Article 100 of the UN Charter, which requires UN staff to act independently of governments.
3. MA63 as a Legally Defective Instrument
The Malaysia Agreement (MA63) was signed on 9 July 1963, but not registered with the UN until 21 September 1970, a 7-year delay contrary to Article 102 of the UN Charter.
As such, MA63 could not legally be invoked before UN organs in 1963.
Article 1 of MA63 described Sabah and Sarawak as “colonies,” confirming they lacked the international legal personality to sign treaties.
Under the Statute of Westminster (1931), only self-governing Dominions had treaty-making capacity, not Crown Colonies.
4. Breach of Decolonisation Rules
No referendum was held in Sabah and Sarawak offering independence, violating Resolutions 1514 and 1541.
The Cobbold Commission (1962) and UN mission (1963) were flawed, tokenistic exercises.
Alternatives such as an independent Federation of North Kalimantan were deliberately excluded.
The Brunei Uprising (December 1962) was used as a pretext for military suppression and to accelerate the Malaysia project under coercive conditions.
5. International Legal Precedents
The ICJ Advisory Opinion on the Chagos Archipelago (2019) reaffirmed that colonial powers cannot dispose of non-self-governing territories without the genuine and free will of the people.
The parallels with Sabah and Sarawak are clear: both cases involve colonial powers unlawfully transferring territories without consent.
Recent UN-supervised acts of self-determination (e.g., East Timor, 1999; South Sudan, 2011) demonstrate that delayed justice can and must be corrected.
6. Implications for the UN
By relying on an unregistered treaty (MA63) and endorsing a rigged mission, the UN acted ultra vires in 1963.
The UN’s role in legitimising Malaysia undermined the integrity of the decolonisation process.
This failure continues to deny Sabah and Sarawak their lawful right to self-determination and equality.
Conclusion
The integration of Sabah and Sarawak into Malaysia in 1963 was not an act of lawful decolonisation, but a colonial-era fraud carried out with UN complicity.
Consistent with international law, the UN must now:
Acknowledge the illegitimacy of the 1963 process.
Recognise Sabah and Sarawak’s continuing right to self-determination.
Facilitate a UN-supervised act of self-determination to finally complete decolonisation.
Voon Lee Shan, President PBK,
Daniel John Jambun, President BoPimaFo
Robert Pei, President, SSRANZ
References
United Nations Charter, Articles 4, 100, and 102.
UNGA Resolutions 1514 and 1541 (1960).
The Manila Accord (1963).
ICJ Advisory Opinion on Chagos Archipelago (2019).
Declassified UK Colonial Secretary Telegram (8 August 1963).
Versi Bahasa Malaysia :
DOKUMEN KOLONIAL YANG DIDEDAHKAN MENUNJUKKAN PENGARUH PBB DALAM PENIPUAN PEMBENTUKAN MALAYSIA: DESAKAN AGAR PBB BERTINDAK DALAM DEKOLONISASI SABAH & SARAWAK YANG BELUM SELESAI
Dikeluarkan bersama oleh Parti Bumi Kenyalang (PBK), Sabah Sarawak Rights Australia New Zealand (SSRANZ), Borneo’s Plight in Malaysia Foundation (BoPiMaFo).
Penipuan Sejarah yang Masih Menafikan Keadilan
Dokumen kolonial British yang baru didedahkan mengesahkan bahawa apa yang disebut sebagai “pembentukan Malaysia” pada 16 September 1963 adalah satu aneksasi penipuan terhadap Borneo Utara (Sabah) dan Sarawak, yang dilaksanakan melalui pakatan antara United Kingdom, kerajaan Malaya, dan Setiausaha Agung PBB ketika itu, U Thant.
Bertentangan dengan dakwaan popular, Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) tidak pernah mengiktiraf Malaysia. Sebaliknya, Malaya dan UK mengeksploitasi kelompongan prosedur, mengelakkan permohonan rasmi keanggotaan PBB, serta menindas hak Sabah dan Sarawak untuk mencapai kemerdekaan penuh.
Bukti menunjukkan:
Misi PBB pada tahun 1963 telah direkayasa dan bersifat simbolik, hanya melibatkan sebahagian kecil penduduk dan tidak pernah menawarkan pilihan kemerdekaan.
Perjanjian Malaysia (MA63) ditandatangani ketika Sabah dan Sarawak masih berstatus koloni tanpa kapasiti undang-undang untuk memeterai perjanjian, menjadikan MA63 tidak sah sejak awal (void ab initio).
MA63 tidak didaftarkan dengan PBB sehingga tahun 1970, melanggar Artikel 102 Piagam PBB, sekali gus menjadikannya tidak boleh diguna pakai secara sah pada masa itu.
Kecacatan ini sepadan dengan kes Kepulauan Chagos (ICJ, 2019), yang menegaskan bahawa kuasa kolonial tidak boleh secara sah menyerahkan wilayah bukan pemerintahan sendiri tanpa kehendak rakyat yang bebas dan tulen.
Ketidakadilan yang Berterusan pada Tahun 2025
Dekolonisasi yang belum selesai ini bukan sekadar sejarah lampau. Kesan-kesannya masih dirasai setiap hari di Sabah dan Sarawak:
Penafian kawalan penuh terhadap sumber minyak dan gas, walaupun dijanjikan dalam MA63.
Kegagalan kerajaan Persekutuan menunaikan hak 40% hasil negeri seperti termaktub dalam Perlembagaan.
Ketidakadilan dalam perwakilan Parlimen, di mana Sabah dan Sarawak masih memegang kurang daripada satu pertiga kerusi.
Peminggiran sosio-ekonomi yang sistematik, melanggar hak untuk menentukan nasib sendiri dan pembangunan di bawah undang-undang hak asasi manusia antarabangsa.
Masa tidak boleh menghalalkan ketidakadilan. Asas penipuan pembentukan Malaysia terus menafikan hak sah rakyat Sabah dan Sarawak.
Seruan Tindakan: PBB Mesti Bertindak
Kami menyeru Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk:
1. Mengakui bahawa dekolonisasi Sabah dan Sarawak tidak pernah diselesaikan secara sah.
2. Mengiktiraf hak berterusan rakyat Sabah dan Sarawak untuk menentukan nasib sendiri selaras dengan Resolusi UNGA 1514 dan 1541.
3. Merujuk perkara ini ke Jawatankuasa Keempat (Dekolonisasi) untuk siasatan bebas.
4. Memfasilitasi satu tindakan penentuan nasib sendiri yang diselia PBB, termasuk pilihan kemerdekaan.
Kredibiliti mandat dekolonisasi PBB kini dipertaruhkan. Jika PBB gagal bertindak, ia akan terus mengesahkan penipuan era kolonial.
LAMPIRAN
Bukti Sejarah dan Undang-Undang Mengenai Penipuan “Pembentukan” Malaysia
1. Penyertaan Penipuan Sabah dan Sarawak (1963)
Pada 16 September 1963, United Kingdom dan Malaya secara tidak sah memasukkan Borneo Utara (Sabah) dan Sarawak ke dalam Persekutuan Malaya yang dinamakan semula sebagai “Malaysia.”
Tindakan ini melanggar undang-undang antarabangsa, termasuk:
Resolusi UNGA 1514 (1960): Semua bangsa berhak menentukan nasib sendiri, dan kolonialisme mesti ditamatkan tanpa syarat.
Resolusi UNGA 1541 (1960): Penyertaan dengan negara lain hanya boleh berlaku selepas rakyat secara bebas dan tulen menyatakan kehendak mereka, dengan kemerdekaan sebagai salah satu pilihan.
Perjanjian Manila (31 Julai 1963) antara Malaya, Filipina, dan Indonesia mewajibkan proses PBB yang bebas untuk menentukan kehendak rakyat Borneo sebelum Malaysia ditubuhkan.
Sebaliknya, UK dan Malaya mengelak daripada penelitian antarabangsa dengan:
Mengisytiharkan Malaysia sebagai “pertukaran nama” Persekutuan Malaya untuk mengelak permohonan baharu keanggotaan PBB di bawah Artikel 4 Piagam PBB.
Mengumumkan penubuhan Malaysia pada 28 Ogos 1963, ketika misi PBB masih berlangsung.
2. Penglibatan Setiausaha Agung PBB
Telegram rahsia British (8 Ogos 1963) menunjukkan pegawai PBB memberi jaminan bahawa pasukan penilai akan “dipilih khas” untuk menghasilkan keputusan yang dikehendaki UK.
Misi PBB:
Hanya melibatkan sebahagian kecil penduduk.
Tidak menawarkan kemerdekaan sebagai pilihan.
Mengeluarkan laporan yang menyokong Malaysia walaupun terdapat kecacatan nyata.
Setiausaha Agung PBB, U Thant, memperkukuh penipuan dengan:
Menghalang Jawatankuasa 24 (Dekolonisasi) daripada menyemak proses.
Mengabaikan pengisytiharan awal Malaysia pada 28 Ogos 1963.
Tindakan ini melanggar Artikel 100 Piagam PBB, yang menuntut pegawai PBB bertindak bebas daripada arahan kerajaan.
3. MA63 sebagai Instrumen yang Cacat Undang-Undang
MA63 ditandatangani pada 9 Julai 1963, tetapi hanya didaftarkan dengan PBB pada 21 September 1970, iaitu kelewatan 7 tahun, bertentangan dengan Artikel 102 Piagam PBB.
Oleh itu, MA63 tidak boleh digunakan secara sah di PBB pada tahun 1963.
Artikel 1 MA63 menyatakan Sabah dan Sarawak sebagai “koloni,” menegaskan bahawa mereka tidak mempunyai personaliti undang-undang antarabangsa untuk menandatangani perjanjian.
Menurut Statut Westminster (1931), hanya Dominion yang memerintah sendiri mempunyai kapasiti untuk memeterai perjanjian, bukan Koloni Mahkota.
4. Pelanggaran Peraturan Dekolonisasi
Tiada referendum diadakan di Sabah dan Sarawak yang menawarkan pilihan kemerdekaan, melanggar Resolusi 1514 dan 1541.
Suruhanjaya Cobbold (1962) dan misi PBB (1963) adalah proses yang cacat dan bersifat simbolik.
Alternatif seperti penubuhan Persekutuan Kalimantan Utara sengaja diketepikan.
Pemberontakan Brunei (Disember 1962) dijadikan alasan untuk menindas secara ketenteraan dan mempercepatkan projek Malaysia dalam keadaan paksaan.
5. Precedent Undang-Undang Antarabangsa
Pendapat Penasihat ICJ mengenai Kepulauan Chagos (2019) menegaskan bahawa kuasa kolonial tidak boleh menyerahkan wilayah bukan pemerintahan sendiri tanpa kehendak bebas rakyat.
Keadaan ini selari dengan Sabah dan Sarawak, di mana wilayah diserahkan secara tidak sah tanpa persetujuan rakyat.
Contoh terkini penentuan nasib sendiri yang diselia PBB (Timor Timur, 1999; Sudan Selatan, 2011) menunjukkan bahawa keadilan yang tertangguh tetap boleh dipulihkan.
6. Implikasi terhadap PBB
Dengan bergantung kepada perjanjian tidak berdaftar (MA63) dan menyokong misi yang cacat, PBB telah bertindak ultra vires pada tahun 1963.
Peranan PBB dalam mengesahkan Malaysia menjejaskan integriti proses dekolonisasi.
Kegagalan ini terus menafikan hak sah Sabah dan Sarawak untuk menentukan nasib sendiri dan mencapai kesamarataan.
Kesimpulan
Penyertaan Sabah dan Sarawak ke dalam Malaysia pada tahun 1963 bukanlah satu tindakan dekolonisasi yang sah, sebaliknya adalah penipuan era kolonial dengan penglibatan PBB.
Selaras dengan undang-undang antarabangsa, PBB mesti kini:
Mengakui bahawa proses 1963 tidak sah.
Mengiktiraf hak berterusan Sabah dan Sarawak untuk menentukan nasib sendiri.
Memfasilitasi satu tindakan penentuan nasib sendiri yang diselia PBB bagi menyempurnakan dekolonisasi.
Ditandatangani:
Voon Lee Shan, Presiden PBK
Daniel John Jambun, Presiden BoPiMaFo
Robert Pei, Presiden SSRANZ
Rujukan
Piagam Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, Artikel 4, 100 dan 102.
Resolusi UNGA 1514 dan 1541 (1960).
Perjanjian Manila (1963).
Pendapat Penasihat ICJ mengenai Kepulauan Chagos (2019).
Telegram Rahsia Setiausaha Kolonial UK (8 Ogos 1963).#~Borneo Herald™
No comments:
Post a Comment